«Εδώ θα γίνει της Ταϊλάνδης» φώναζε το κατειλημμένο Πολυτεχνείο της Αθήνας τον Νοέμβρη του 1973 αναφερόμενο στη φοιτητική εξέγερση της Μπανγκόκ ακριβώς έναν μήνα πριν. Διαβάζω στη Wikipedia: «Η λαϊκή εξέγερση της 14 Οκτώβρη 1973 ήταν ένα γεγονός-ορόσημο στην ιστορία της Ταϊλάνδης. Η εξέγερση είχε ως αποτέλεσμα το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας του αντικομμουνιστή Τανόμ Κιτικατσόρν και την αλλαγή του πολιτικού συστήματος της χώρας, αναδεικνύοντας την αυξανόμενη φοιτητική επιρροή στην πολιτική». Η εξέγερση είχε τους δικούς της νεκρούς (77), είτε πατημένοι από τις ερπύστριες των τανκς είτε δολοφονημένοι από τους στρατιώτες της αμερικανοκίνητης χούντας. Γέννησε τραγούδια, ποιήματα, σχολικές γιορτές και την ταϊλανδέζικη Μεταπολίτευση.

Το επιμελώς ξεχασμένο «Εδώ θα γίνει της Ταϊλάνδης» του ελληνικού Πολυτεχνείου αναδείκνυε τη μακρινή χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας ως πρότυπο παγκόσμιας εξεγερσιακότητας και δημοκρατικοποίησης στις δυτικόφερτες δικτατορίες του Ψυχρού Πολέμου. Το σύνθημα –γραμμένο στα πανό και τα χείλη των εξεγερμένων– θεωρούσε τους αγώνες του Παγκόσμιου Νότου οδηγό για τους δικούς μας αγώνες. Η Ταϊλάνδη έδειχνε τον δρόμο. Η Ασία ήταν πυξίδα. Ο Νότος μπροστάρης.

Σήμερα μια τέτοια σύνδεση, πόσο περισσότερο μια τέτοια ιεράρχηση, φαντάζει αδιανόητη. Αυτό είναι –θεωρώ– αποτέλεσμα μιας συστηματικής καμπάνιας που στόχο έχει τη διαίρεση της παγκόσμιας οργής απέναντι σε ένα σύστημα που γενοκτονεί συστηματικά για να επιβιώσει. Στόχος το χάσμα μεταξύ αγώνων και κινημάτων του Παγκόσμιου Νότου από τη μια, δυτικής Αριστεράς και λαών της Δύσης από την άλλη. Απότοκο η αποξένωση των ζωών και των ιστοριών μας από τις........

© EFSYN