Figen Koşar’ın ikinci romanı *Yolcu* okurlarıyla buluştu. Tarihe, sanata, insan ilişkilerine ve siyasete dair hatırlatmaları ve derinleşmeleriyle edebi bir zevk aracı olmaktan çıkan roman, aynı zamanda bireysel ve toplumsal hafıza ekseninde acıları tazeliyor, aklın vefasını hatırlatıyor.

*Yolcu*, birbirine paralel gelişen farklı hikâyelerle karşımıza çıkıyor. Romanın merkezinde Rus Dili ve Edebiyatı Profesörü Mihrimah Aydın’ın akademik bir araştırma için çıktığı yolculukta, kendi hayatına dair derin izlerle karşılaşması ve bir aşk yolculuğu yer alıyor. Bir yandan Özgür Abrek ile yaşadığı yoğun ve etkileyici aşkın öyküsü, bir yandan da Abhazya halkının kimlik ve varlık mücadelesi; Vera’nın Nâzım Hikmet ile aşkı ve yoldaşlığı; Madımak’ta katledilen Metin Altıok’un kızı Zeynep Altıok’un adalet arayışı gibi bölümler de bu aşk hikâyesine paralel olarak ilerliyor romanda. Ve tabii Simurg’un yolculuğu…

MANTIK AL-TAYR / VARIŞ

“Bu sözleri duyan ova kuşlarının ciğerleri kan kesildi. Hepsi de başlarını öne eğdiler. Bu çekilmesi zor olan yayın öyle bir avuç güçsüz, kuvvetsiz kişinin kolunun harcı olmadığını hepsi de anladı. Bu sözleri duyunca kararları kalmadı. O konakta bir haylisi öldü gitti. Öbür kuşlar hayretler içinde bu konaktan yola düştüler.

Yıllarca yokuşlarda, inişlerde uçtular. O yolda uzun bir ömür harç ettiler. Bu yolda onlara yüz gösteren şeyleri anlamaya imkân mı var? Sen de bir gün olur bu yola düşersen, sarp geçitlerini birer birer görüp anlarsın. İşte o vakit onların başına gelenleri anlar, ne hâle düştüklerini, nasıl dönüp dolaştıklarını bilirsin. Nihayet o kuşların pek azı tapuya varabildi. O kuşların pek azı o makama erişti. Binde biri ancak yol aldı, oraya vardı. Bir kısmı denizlerde boğulup kaldı. Bir kısmı yollarda kaybolup gitti.”

Yol, yolcu, aramak, yolda olmak…
Edebiyattaki önemli metaforlardan biridir “yol”. Tasavvuf edebiyatının da önemli eserlerinde “yol” metaforu karşımıza çıkar. Tasavvuf inancının Anadolu’da yayılmasını........

© Edebiyat Burada