Berlin Duvarı'nın yıkıldığı 9 Kasım 1989’da, Cumhuriyet haber merkezi ile yazı işleri arasında mekik dokuyan genç bir gazeteciydim.

O gece teleksten (evet teleks diye bir cihaz vardı) “flaş” zilleri çalıp du­ruyor, gazetenin manşetini atıp matbaaya yollamak üzereyken yeni bir "son dakika” haberi ile 1. sayfa sil baştan yapılmaya baş­lanıyordu. Tarih yazılırken biz tanıklık edi­yorduk. Umut dolu yıllardı. Soğuk Savaş’ın tabutu çizilenmişti. Hatta ’tarihin sonu’ di­yen feylesoflar bile vardı. Artık tüm dünya el ele demokratik, özgür, müreffeh ’parlak ufuklara’ yürüyecekti.

Tarihin tekerleği yine hızlı dönüyor. Ba­har havası kısa sürdü. Geçen 35 yılın so­nunda her şeyi sıfırla çarpmak üzereyiz. Savaşlar, ekonomik ve siyasi krizler, popü­list söylemler gittiğinin kat be kat fazlasıy­la geri dönüyor.

Avrupa’da genel bir demoralizasyon ha­kim. Özellikle Rusya-Ukrayna savaşıyla durum akut hale geldi. Mesela AB’de sözde birliğin beraberliğin şahikası olan ‘Schen­gen bölgesi’nde kalkan sınırlar fiilen geri dönüyor. Bu belki de Berlin duvarının yı­kılması simgesinin karşıtı bir başka simge.

Almanya, tüm kara sınırlarındaki kont­rolleri sıkılaştırma kararı aldı. Berlin, te­rörizm tehdidi gerekçesiyle 2015'ten bu yana........

© Dünya