“Türkiye’de yaşadıktan sonra SSCB’ye olan kızgınlığım biraz azaldı” de­mişti gülerek Rus bir arkadaşım. “Hiç de­ğilse 70 yılda hepimizi ev sahibi yaptığına şükrettim!” 90’ların sonuydu; ‘yeni Rus­ya’ krizden krize savruluyordu. Arkadaşım da birkaç yıl İstanbul’da şirket yöneticiliği yapıp Moskova’ya dönmüştü. İki ülkeyi kı­yaslarken en çok, “Nasıl bu kadar fazla in­san Türkiye’de kirada yaşıyor?” diye şaşır­mıştı.

Yine Moskova’da, 2000’lerin başında sohbet ettiğim bir Amerikalı, “Şu haliyle bile ortalama bir Moskovalı, ortalama bir Amerikalıdan zengin” demişti. Şaşkınlığı­mı görünce açıklamıştı: “Hemen hepsinin, bugünkü şartlarda en az birkaç yüz bin do­lar eden kendi konutu var; mortgage’siz, borçsuz! İstedikleri an satsalar o kadar te­miz paraları olur. SSCB’nin ölüsünden bi­le bu kadar miras kalmış. Amerikalıların çoğu, kağıt üzerinde sahibi oldukları eve ömür boyu mortgage kredisi ödüyor; yani hepimiz borç........

© Dünya