Çinlilerin “weiqi”, Kore­lilerin “Baduk”, Japon­ların ise “Go” adını verdik­leri, binlerce yıllık geçmişe sahip zekâ ve strateji oyu­nu, aynı zamanda Uzak Do­ğu’nun kültürel kodlarını da yansıtan bir araç niteliğinde. 19x19’luk bir tahta üzerinde oynanan bu oyunun eğitimi, okullarda zekâ ve karakter gelişimi için veriliyor.

Basit ama bir o kadar da karmaşık, ko­lay öğrenilebilen ama bir o kadar da zor oynanan bir oyun Go. Taş­lar yerleştirildikten sonra hare­ket etmiyor ama rakip tarafından kuşatıldığında ölüyorsun. Özel­liği; sabır, denge ve uzun vadeli planlamayı esas alması.

Satranç ise Hint ve İran mah­reçli olsa da Ortaçağ’dan itiba­ren Batı dünyasının kültür alanı­na dahil edilen ve oranın kültürel kodlarıyla modernize edilmiş bir strateji oyunu. 8x8’lik bir tahta üzerinde farklı hareket kabiliyet­leri olan taşlarla karşı tarafın en değerli oyuncusu olan şahı, mat etme hedefi var. Hem saldırı hem de savunma halinde olmanız şart.

Günümüz dış politika arenası, Batı sisteminin dünyaya bakışı­nı yansıtacak şekilde bir satranç tahtası olarak görüldüğünden, dünya da buna paralel bir oku­maya tabi tutuluyor. Ama ya biri­si oyunu satranç tahtasından alıp Go tahtasına çektiyse…

21. yüzyılın büyük güç rekabe­ti sadece askeri, ekonomik ya da jeopolitik değil, teknolojik ve psi­kopolitik alanda da derinleşen bir mücadeleye dönüşmüş du­rumda. Bu mücadeleyi anlamak eski paradigmalarla mümkün de­ğil. “Trump ve ekibi ne yapıyor; niçin yapıyor; nasıl yapıyor; akıl­lı mı deli mi;........

© Dünya