Türkiye ilk kez enflasyonla mücadele etmiyor. Geçmiş­te de benzer çabalar oldu. Mem­leketimizin “kıdemli vatandaş­ları” bu konuda oldukça zen­gin deneyime sahip. O yüzden bu tarz mücadelelerin sonuçları hakkında bilgi sahibiyiz.

Aslında geçmişteki uygula­malarda ortaya çıkan sonuçlar hep aynı oldu. Siyasi ve ekono­mik koşullar farklı olsa da, mü­cadelenin yükü hep düşük ve sa­bit gelirlilerin sırtına yüklendi. Ama çekilen bu zorlukların kar­şılığında onlara daima bir umut verildi. Bu mücadelelerin sonu­cunda elde edilecek güzel sonuç­ların onlara sağlayacağı bir refah vaat edildi. Bazen bu vaatler ger­çekleşirken, çoğu kez yapılan bu vaatler boşa çıktı.

Kamuoyunu yapılan mücade­leye destek olmaya ikna etmek de pek kolay olmadı. Çok nadir olarak böyle bir mücadelenin yükünü toplumun isteyerek sırt­landığı olmuştur. Ama çoğun­lukla bu politikalara toplum, 12 Eylül’de olduğu gibi kabul etme­ye zorlanmıştır.

Bugün de benzer bir mücade­le içinde ülkemiz. İster gönül­lü olarak, ister zorla, ülke olarak hepimizin “kemerleri sıkması” gerekiyor.

Ekonomi yönetimi çareyi dü­şük ve sabit gelirlilerin gelirleri­ni kontrol etmekte buldu bir kez daha.

Özellikle 2025 yılına girerken, nominal gelirleri enflasyonun altında arttırarak bu kesimlerin satınalma güçlerini düşürmeyi bir politika aracı haline getirdi.

Bir yanda nominal ücret artış­ları baskılanıyor, diğer taraftan faizler yükseltilip, kredi hacmi düşürülerek bu kesimlerin ta­lepleri kontrol edilmeye çalışı­lıyor.

Tüm bu politikalar ekonomi­de istikrar sağlamaya yönelik standart politikalar ve benzer­lerini başka ülkelerde de görmek mümkün. Ama Türkiye’nin bu ülkelerden önemli bir farkı var ki, o fark da yapılan mücadele­nin hem kapsamını........

© Dünya