Sevgili kızım İrem bana “Babiş” di­ye hitap eder. Ona gö­re herkes baba olabi­lir ama “Babiş” olmak farklıdır. Bu özel hita­bının nedenini sordu­ğumda bana şu şekilde açıklar:

“Babiş benim kendi­mi özgürce ifade ede­bildiğim, hiçbir çekince duyma­dan soru sorabildiğim, sıkılma­dan, korkmadan her düşüncemi paylaşabildiğim kişidir. Ona kar­şı içimden geldiği gibi konuşabil­mek, düşüncelerimi özgürce dile getirebilmek, bana hem daha bü­yük bir rahatlık hem de daha ya­ratıcı olma cesareti veriyor. İşte bu yüzden sen benim için sadece bir baba değil, ‘Babiş’sin.”

Onun gözünde “Babiş” sadece bir hitap değil; güvenin, özgürlü­ğün ve samimiyetin bir ifadesi.

Her okulda olduğu gibi, İrem için de senede iki kez yapılan ve­li toplantılarından birinde öğret­menlerinden biri, onun çok so­ru sorduğu ve sürekli sorguladı­ğı yönünde bir geri bildirimde bulundu. İrem o sırada ortaokul yedinci sınıftaydı. O an içimden “Ne harika! Kızımla ne kadar gu­rur duysam azdır” diye geçiriyor­dum ki öğretmen, “Sorduğu so­rularla işin gırgırında olduğu­nu düşünüyorum” dedi.

Bu yorumu duyunca neden böyle düşündüğünü ve olayın na­sıl geliştiğini anlatmasını iste­dim. Öğretmeni, bir derste “Gü­neş her gün aynı yerden, ay­nı zamanda doğar,” dediğini, İrem’in ise “Ama güneş yazın ve kışın farklı saatlerde doğu­yor, neden böyle söylediniz öğ­retmenim?” diye sorduğunu ak­tardı.

Bunu duyunca öğretmenine dönerek İrem ile gerçekten gu­rur duyduğumu söyledim çün­kü o, gözlemlerini kullanarak gerçeği öğrenmek için çaba har­cıyor, sorguluyor ve düşünüyor­du. Küçük çocukların ne kadar basit ya da alışılmadık olursa ol­sun, her şeyi sorgulamaları doğ­ru düşünmeyi öğrenmeleri açı­sından son derece kıymetlidir. Bu düşüncelerle toplantıdan ay­rıldım........

© Dünya