Bundan on beş sene evvel bir iş insa­nı ağabeyim otuz senelik şirketi için, biraz duygusal ancak gururlu bir tavırla “o benim üçüncü çocuğum gibi” ifadesini kullanmıştı.

Takip eden yıllarda her ölçekten şirket ve patronları ile yakın çalışmalar yürü­tünce, onu daha iyi anladım. İster sıfırdan kurulmuş olsun ister önceki kuşaklardan devredilmiş olsun, bir işletmenin, onu ku­ran ya da yöneten kuşaklar açısından öne­mi büyük oluyor.

Bu sevgi ve bağlılık şüphesiz işin başarı­sı için en öncelikli koşul. Öte yandan, ba­zen bu sevgi ve bağlılık, başarının önünde­ki en büyük engel de olabiliyor.

Pek çok iş insanı, belirli bir süre sonun­da kendi sektöründe belirli bir noktaya gelebilmişse, şirketini başarılı görme eği­limindedir.

Bu elbette anlaşılabilir bir durum. Geç­mişin başarıları, takdir edilmeli. Ancak burada sorun, şirketin mevcut durumu ve geçmişten gelen başarısının, gelecekteki başarısını garantilemiyor olması. Bu nok­tada bence yapılan en büyük hata bizi bu­raya getiren yönetim prensiplerinin, bizi aynı başarılar ile geleceğe de taşıyacağına inanmak.

Bu yirmi veya on sene önce mümkündü. Bugün, yıkıcı teknolojiler, jeopolitik kar­maşa ve sürdürülebilirlik........

© Dünya