Ulus devletin makul vatandaş ve homojen bir topluluk oluşturma politikası, kültürel çeşitlilik ve zenginlikler açısından ciddi tehdit ve tehlikelere yol açtığı bilinen bir gerçektir.

Ulus devlet cephesinden bakanlar farklı dillerin ulusal birliği ve homojenleşmeyi engellediği iddiasındadırlar. Bu sebeple tek tipleştirme ve birlik adı altında tek dilliliği savunmaktadırlar.

Ulus devletler; kuruluş aşamalarında baskı, yasak ve soykırım politikalarıyla kendi bünyelerindeki milletlerin varlıklarını üretmelerinin önüne set çekerler. Bu durumda dil kıyımı da denilen dillerin yok edilmesi olgusu yaşanır. Daha yaygın politika ise asimilasyon olmuştur.

Yeni cumhuriyet rejimi, parçalanmış ve tasfiyeye uğramış olan Osmanlı imparatorluğunun bakiyelerinden çağdaş bir ulus devlet oluşturmak istemiştir. Çağdaş bir ulus devletin olmazsa olmaz şartlarından biri de vatandaşların ümmet zihniyetine ve millet düzenine dayanmayan(!), dil, din ve ırk farkı gözetmeyen bir anayasal rejim altında yaşayacakları bir devlet olmaktı. Bu nedenle Cumhuriyetin kurucuları, “Ziya Gökalp Milliyetçiliği” doğrultusunda "tek dil, tek ülkü, tek hars(kültür)" ilkelerini uygulamayı ve topluma yerleştirmeyi hedeflemiştir.

Dil; bir milletin kimliği, hafızası ve kültürüdür. Dil, insanlar ve nesiller arasında en önemli aktarım........

© Doğruhaber