Seni seviyorum...

Onu seviyorum...

Beni seviyor...

Birbirimizi seviyoruz...

Seviyorum, seviyoruz, seviyorlar...

Günlük hayatta sıkça kurduğumuz cümleler bunlar. Sevdiklerimize karşı duygularımızın ispatı veya ele güne karşı sevdiklerimizle muhabbetimizin izharı için, bu cümleleri kurmak zorunda hissederiz kendimizi.

Bu cümlelerde özneler değişse de ben, sen, o, biz, onlar gibi, fiilin yükü, yani anlamı hep aynı kalır: "sevgi", “sevmek” eylemi.

Telaffuzu kolay, lakin pratiği zor, değişken, göreceli ve çetrefilli.

Her yiğidin bir yoğurt yiyişi vardır misali, kişiden kişiye değişir bu eylem.

Ama en yalın, en güzel, en değerli olanı koşulsuz olanıdır. Hakeza katışıksız, riyasız, karşılıksız.

Ama elbette bir kıvamı, sınırı, kısacası itidali koruyacak kıstasları olmalı sevginin de...

Özellikle aile içi ilişkilerde ve iletişimde yaşanan pek çok sıkıntının altında, sevgiye dair ya büyük eksiklikler ya da sevgi israfı karşımıza çıkıyor. Yani ya sevgi pınarları kurumuş ya da deniz derya olup taşmış.

Elbette insani ilişkilerin en temel ihtiyacı sevgidir. Hatta insanın doğayla, hayvanlarla ve hatta eşyalarla ilişkisini dahi düzenleyen büyük bir motivasyondur sevgi. Ancak sevginin dili, nasıl izhar edildiği, seviyesi, kıvamı, gidişatı ve kalitesi ilişkilerimizi doğrudan etkiliyor ve etkilemekle de........

© Doğruhaber