Toprak mahzundu.

Milyonlarca yıl kemale ermek için beklemiş yanmış, donmuş ve nihayet kıvama gelmişti.

Canlı bütün mevcudatın ihtiyacını karşılayacak potansiyeli de bağrında taşıyordu.

Üstelik dağınık halde yaşayan canlıların yer yurt edinmelerini sağlayıp onları evcilleştirmişti.

Artık Dünya değişiyor diye düşündü.

Değişen dünyayla beraber onun değerinin de düşürüldüğünü hissediyordu.

Öyle ya artık neredeyse doğal bir şey kalmamış her şey doğal ortamından koparılıp suni yollarla yetiştiriliyordu.

Hayvanlar yaşam alanlarından koparılıp insan denilen bir canlının kendileri için uygun gördüğü ve adına da “Hayvanat bahçesi” denilen ortamlara yerleştiriliyordu.

Ama en çok acı veren ise daha fazla geniş alanlara ihtiyaç duyan “kanatlı” hayvanların daha dar ve adına kafes denilen yerlere konulmalarıydı.

Acaba benim akıbetim ne olacak diye düşünmeye başlamıştı.

Durdu biraz ben küçük bir kuş değilim ki alıp kafese koysunlar, ben toprak anayım diyerek rahatlamış ve yine uçsuz........

© Doğruhaber