İnsan, köklerini saldığı topraktan beslenir; ruhunu o toprağın hikâyeleriyle, türküleriyle, acıları ve sevinçleriyle doldurur.

Tıpkı ulu bir çınar gibi, gölgesiyle nice nesillere kucak açar, heybetiyle güven verir.

Düşün ki bir ağaçsın, dalların göğe uzansa da köklerin o toprağa, o cemiyete, milletine sımsıkı bağlıdır.

Bu bağ, gölgesinde hayat bulduğun ulu çınarın toprağa tutunduğu kökleri gibi, seni de ayakta tutan, besleyen ve ruhunu doyuran yegâne şeydir.

İşte bu bağ, bir insanı var eden, ona anlam katan, kimliğini bir nakış gibi ilmek ilmek işleyen en önemli bağdır.

Bu bağdan kopmak, köklerinden ayrılmak, rüzgârda savrulan yaprak misali oradan oraya sürüklenmek, kimliksiz bir hiçliğe doğru yol almaktır.

İşte bu yersizleşmek, yurtsuzlaşmak ve yabancılaşmaktır.

Ne yazık ki bazıları bu mukaddes bağın kıymetini bilemez.

Yaşadığı toplumun değerlerine yabancılaşır, milletin gönlünde taht kurmuş, ruhunun derinliklerine sinmiş ne varsa küçümser.

Sanki farklı bir âlemden gelmiş, bu topraklara ait değilmiş gibi, sanki bambaşka bir........

© Diriliş Postası