Bolu'nun beyaz örtüsüne kara bir leke gibi düşen elim hadise, yüreklerde sönmeyecek bir ateş yaktı.

Kayak merkezinin neşeli çığlıkları, yerini acı feryatlara; umut dolu bakışlar, yerini çaresizliğin gri boşluğuna bıraktı.

Alevler, sadece bir oteli değil, insanlığın vicdanını da kavururken geriye acı ve sorgulama dolu bir sessizlik kaldı.

Ve bir de birbirimizi suçlamalar...

Ateşin ortasında, çaresizliğin pençesinde kıvranan bedenler...

Ölümün soğuk nefesini ensesinde hissedenler, son bir umutla alevlerden kaçmaya çalışanlar...

Bir annenin, yavrusunu kurtarmak için onu boşluğa bırakışı hangi sözle tasvir edilebilir?

Ya da genç bir kızın, babasını telefonla arayıp durumu anlatması, atlayıp atlamamayı babasına sorması...

Bir babanın, canı ciğeri evladına verebileceği ne cevap olabilir ki?

Ateşin dayanılmaz acısı karşısında, yüksekten kendisini boşluğa bırakarak ölüme atlayanlar...

Hangi yürek bu acıya katlanabilir?

Bu sahneler, insanlığın........

© Diriliş Postası