(“Mezhepler, Kitaplar ve Ümmetin Kırılma Noktaları: 5 Asırda 5 Büyük İhmal” yazı dizisinin 4. bölümü)

İlim, bir ümmetin nurudur. O nur sönerse toplum karanlığa mahkûm olur. Peki, İslam tarihine baktığımızda, bu nurun önüne kimler set çekti? Mezhep imamları neden zulme uğradı? Müfessirler, neden baskılarla susturulmak istendi?

Tarih, bize çok net bir gerçeği gösteriyor: İlim adamları susturuldukça hakikat karanlıkta kalır. Halifeler ve devlet adamları, İslam’ın önderlerini desteklemek yerine, onların yoluna engel koymayı tercih etti. Sonuç? Ümmetin ilmî gerilemesi, parçalanması ve güçsüzleşmesi…

Âlimlerin yalnızlığı

İmam-ı Azam Ebu Hanife… Ömrünü Kur’an ve sünnet ışığında fıkıh ilmini sistemleştirmeye adadı. Ancak ne yaptıysa Abbasi yönetiminin hoşuna gitmedi. Onu kadılık makamına getirmek istediler. “Ben, hükûmetin değil, Allah’ın hükmüne tabi olurum.” dedi. Bu söz, onun zindana atılması için yeterliydi. Yıllarca işkence gördü, sonunda zehirlenerek öldürüldü.

İmam Malik… “Zorla alınan biat geçersizdir.” dediği için Abbasi halifesi tarafından kamçılattırıldı. Oysa onun derdi siyaset değildi. O, ümmete Kur’an’ı ve sünneti öğretmeye etmeye zorladı. Eğer kabul etseydi özgür........

© Diriliş Postası