“Ve ize’l-‘işârü ‘uttılet.”

“Gebe develer başıboş bırakıldığında…” (Tekvîr, 81/4)

Zaman vardı,

“gebe deve” çölün en kıymetli sermayesiydi.

Sahibi, başında nöbet tutar,

eliyle besler, gözüyle korurdu.

Çünkü “gelecek” onun sırtındaydı.

Ama ayet ne diyor?

“O bile başıboş kalacak.”

Yani;

kıymetli olan, değerini kaybedecek.

Gelecek ümidi, yüzüstü bırakılacak.

Hayatın yükünü taşıyanlar, terk edilecek.

İşârî mânâyla bakınca,

bu ayet yalnızca deveden değil,

kadından,

yani “aile”den,

yani “nikâh”tan bahsediyor.

Eskiden kadın saklanırdı.

Şerefti.

Mahremdi.

Ana idi, eşti, emanetti.

© Diriliş Postası