Zaman en geniş çerçevede bize, olmaz denilenin olduğunu gösterir. Hiç bitmeyecek gibi görünenin bittiğini anlatır. Nesiller boyu devam eden çatışmalar, günü gelince sona erer. Yüzyıllar süren imparatorluklar, günü gelince tarih sahnesinden çekilir.

‘Günü gelince’ demek, ‘kendiliğinden, sadece zamanın geçmesiyle oldu’ anlamına gelmez. Akıllar, fikirler, emekler, stratejiler harcanır da en sonunda bir anın gelmesi beklenir. O an, o kısacık zaman dilimi, yıllar içinde inşa edilen yapının üstündeki örtüyü kaldırıverir. Ya da tam tersi olur; gözünüzün önündeki yapı yıkılıverir. Tarihin kırılma anıdır.

Tarihin kırılma anı

İmralı’dan gelen mektup okundu. Beklendiğinden çok daha ileri bir metindi. O yana ya da bu yana çekiştirilemeyecek kadar da açıktı. Olmaz denilen olmuş, kırk yılı terörle geçen yüz yıllık sorunda, gelinmez denilen aşamaya gelinmişti.

Sevinçle ayağa kalkanlar, alkışlayanlar oldu. Şaşıranlar, kendilerini ikna etmek için tekrar tekrar okuyanlar oldu.

En kolayı, en düz hâliyle anlamaktı. Onlar “Bu defa olacak galiba!”, “Hadi inşallah!”........

© Diriliş Postası