Ana vatan, insanın doğduğu yurt olarak kabul ettiği topraklardır. Çıktığımız hayat yolculuğunun nerede, nasıl sonuçlanacağını Cenab-ı Allah’tan başka kimse bilemez. Doğduğunuz yer ömrünüzü tüketip öleceğiniz yer anlamına gelmez. Hayat uzun, ince bir yoldur; gidersiniz gündüz gece, ne hâlde olacağınızı bilemezsiniz.

Mescit Dağları’nın eteklerinde, Tortum Çayı Vadisi’nin Dikmen köyünde, 1938 yılında Nariye isimli bir kız çocuğu dünyaya gelir. İşte o çocuk benim annem. Erken yaşta yetim kalır. Tortum Çayı’nın kenarında bağlık bahçelik mahallede büyür. Zeki, akıllı ama bir o kadar da sakindir. Acaba bu durum, yetim olmanın getirdiği ruh hâli midir? Çünkü yetim ve öksüz çocukların üzerinde garip bir kimsesizlik, bir yalnızlık hâli görülür. Karşı köye gelin gider ve ömrü tarlada, bahçede, yaylada geçer. Bu derin vadide toprak az ama verim çok yüksektir. Bütün sebze ve meyveler rayihalı, aromalıdır. Yaylarında kuzular meleşir, koyunlar, sığırlar dolaşır.

Mehmet Âkif, sessiz yaşayıp garip ölmeyi ne güzel ifade etmiş:

“Toprakta gezen gölgeme toprak........

© Diriliş Postası