“Beyrut küllerin şanına sahip şimdi…
Şehrim söndürdü ışıklarını;
Elinin üstünde tuttuğu bir çocuğun kanıyla…
[Şehrim] kapattı kapılarını ve gökyüzünde yalnız kaldı…
Geceyle beraber…

Halkımın yaraları büyüdü…
Ve anaları[nı]n gözyaşları…
Sen benimsin, sen benim[sin]…
Ahh kucakla beni…”

Feyruz (Nouhad Haddad), memleketi Beyrut’u böyle seslendirir; şarkısında.

“O son bombardımanda yok

O yer çukurda başka bir şey kalmadı yok

O ruh içinde kalmadı yok

Beyrut yok” der Filistinli şair Mahmud Derviş; “Beyrut Kasidesi”nde.

Nizzar Kabbani ise “Ben Beyrut” adlı kitabında; “Ben Beyrut. Sizin mermi şeridiyle, ahşap tabutla, ölüm ilanıyla değiş tokuş ettiğiniz, hak etmediğini?” yazmış.

Dünyanın en güzel şehri Beyrut; “kömürleşmiş cesetler için devasa bir tabuta dönüşür” der Adonis (Ali Ahmed Said Eşber).

“Bugün Beyrut gerçek bir şehir mi, yoksa sadece tarihi bir isim mi?” Beyrut bir efsane değil, çünkü efsane bir kurgu. Daha ziyade, üzerine bütün bir kültürel medeniyetin inşa edildiği somut ve gerçek bir gerçeklik.

Arap kıyılarında nazende, zarif ve beyaz; küçük kardeş Beyrut. Beyrut, Ortadoğu’da acıyla yüzleşen bir şehir.

Beyrut barışın şehri. Farklı etnik ve dini kimliklerin buluştuğu coğrafya. Kurşun sesleri ve top şimşekleri soldurdu Beyrut’un semasını.

Beyrut’un şimdi bir başka yüzü var: Lübnan Dağlarından ve denizin ötesinden gelenlerin gördüğü kanlı bir yüz.

Beyrut, küllerinden doğan şehir. Tam toparlanmışken yeniden ateşe atılan; yakılan ve yıkılan Beyrut.

5 Ağustos 2020’de Beyrut patladı. İçinde biriktirdiği acıyı kusmuştu adeta.

“Önce, yer sarsıldı, çok az ama neredeyse belli belirsiz. Etrafa hızlıca bakınca, bir sarsıntı olduğunu anlayabiliyordunuz, depodaki dolaplar titriyordu.

Bir, iki, üç saniye ve durdu.

Bir anlık hareketsizlik. Sonra yeri, göğü sallayan bir patlama.

Bu kez bina sallandı, ama ses çok daha büyüktü.”

Beyrut’a on kilometre uzaklıktaki gübre depolarında Amonyum........

© Dikgazete.com