İnsanın hayatında öyle insanlar olur ki, yıllardır yanımızdadırlar; aynı masaya oturur, aynı hatırayı paylaşır, aynı yağmurun altında yürürüz. Ama bir türlü kalbimize değmezler. Varlıkları görünürdür, fakat içimizde yer açmazlar. Onların yanında neşemiz eksilir, sözlerimiz boğuklaşır; ışığımızı kısmadan yaşayamayız. Buna yalnızlık deriz çoğu zaman, ama aslında bu “yanlış insanların arasında doğru hâlimizi” saklama mecburiyetidir.

Gün gelir, dert paylaştığımızı sandığımız kişilerin derdimizi değil, sadece sesimizi dinlediğini fark ederiz. Yanında olduğumuz ama yanımıza değmeyen bu insanlar, kötü değildir; çoğu sadece yetersizdir. Ruhumuzun derinliğini taşıyacak kapları yoktur. Bizim içimizdeki kıvılcımı koruyacak nefesleri, o kıvılcımı büyütecek bakışları yoktur. Yine de sosyal çevremizde, ailemizde, işimizde, hayatın mecburiyetlerinde........

© Dikgazete.com