Olup bitene iyimser bakanlar ve kötümserler. Böyle bir ayrım yapılabilir mi, ya da yapılması ne anlama gelir? İyimserler ve kötümserler kendileri için dikilmiş tek tip bir torbaya konulabilir mi? İyimserlik hayalcilik midir, kötümserlik gerçekçilik mi? Salt kişilik özellikleriyle açıklanabilir mi, yoksa karakter, diğer tüm değişkenlerin yanında önemsiz mi? Bu soruların hiçbirinin yanıtını bildiğimi söyleyemem. Buna mukabil, siyasi gelişmeleri yorumlayanların iki kavram arasında sıkışıp hırpalanmasını pek anlamlı bulmuyorum.

Devir sürat ve sosyal medya devri. Herkesin acelesi var. Haber bombardımanına yetişmek gerekiyor ve ahali ‘tıklanmak’ istiyor. İlk yorumu yapan, ilk yazıyı yazan, ilk tepkiyi veren ve en çok ‘etkileşim’ alan, en popüleri. Sözlü ve yazılı yorumda aynı şey geçerli. İlgi, gelir ve popülerlik demek. TV yorumcuları, aynı şeyleri aynı cümlelerle konuşup bir sonraki akşam ekrana çıkma hakkını elde ediyor sanki. Yoksa insan onca boş lafı öyle coşku ve ciddiyetle sarf etmez. Zaten konuklar, bağırmaları biter bitmez hemen cep telefonuna bakıyor, muhtemelen ne kadar ‘tıklandığını’ görmek için.

Bu lüzumsuz ve sağlığa zararlı sürat devrinde iyimserlik ve kötümserlik ne anlama geliyor peki? Kanaat oluşturmak hazım ve zaman gerektirir, iyimserlik ya da kötümserlik ancak o kanaatin ürünü olabilir. Kanaat, bilmekle ilgili. Bilmekten sonrası haslettir.

Bir süredir, her koşulda olabilecek en kötümser yorumları yapanlardan biraz kaçıyorum. Bizden bir şey olmaz, ülkeden bir şey olmaz, halktan bir şey olmaz, yakın zamanda bir şey olmaz, şu bu… Bu tarz kötümserliğin bir tadı var herhalde. Konuşmayı, merakı, ilgiyi, öğrenmeyi baştan reddeden bir tavır. Haz alıyorlar kendi hallerinden ve hiçbir zaman yanılmıyorlar. Söyledikleri gerçekleşmediğinde, bir süre sonra dönüp dolaşıp aynı sonucun doğacağına inanıyorlar örneğin. Hakikaten rahatsız edici, muhatabını yorup bezdiren bir tutum.........

© Diken