Cumhuriyetin ilk kadın ressamlarından Hale Asaf’ın, hayat arkadaşı İtalyan edebiyatçı Antonio Aniante’yi resmettiği tablosu.

Son nefesini veren bir şömine. Küçük bir saksı. Kitaplar, kağıtlar, makaleler. Varlığıyla odayı kaplayan düşünceli bir dev. Ve karşısında Asaf’ın kara kedisi Simeralda. Hepsi elele verip his-yapbozunu tamamlıyor.

Asaf’ın hayat arkadaşı Aniante, kendine gömülmüş. Kaşları, gözleri ve bıyıklarından mahcubiyet okunuyor. Ve bütün mahcubiyetler gibi sessiz, içedönük. Hayli iri resmedilmiş. ‘Dünyayı ben yarattım’ diyen geniş omuzlarının arasında utançla bükülmüş, narin bir kafa.

Kum rengi duvarlar yaz mevsimini andırıyor: Bir uzaklaşmışlık ya da bilinçli bir kaybolmuşluk hissine eşlik eden göğüs hafifliği… Fakat odayı saran renklerden masaya, şömineye ve Aniante’ye doğru indikçe bir yavaşlama, bir soğuma seziliyor. Oda soğuk ve sıcak arasında kararsız. Mevsimin son gününü akla getirmek, illüzyonu paramparça ediyor gibi. Geriye, düşüncelerine gömülmüş bir adam ve kolların yaslanamayacağı ölçüde soğuk, metalik bir masa kalıyor.

Aniante, sırf çırılçıplak iletişimden kaçmak için sahte hikayeler kurgulayabilir. Kendine öyle kapanmış ki, iç sesi, bütün sesleri eziyor. Elinde tuttuğu boş bir parşömen mi? Yoksa Asaf’ın çizimleri mi? Bu adamın ne düşündüğü tahmin edilemez.

Karşısındaki kara kedi hayli sakin ve yerini bulmuş. Tabureden bir zıplasa, üstünde oturduğu kağıtlar uçuşacak. Simeralda odaya sıcak bir güven yayıyor. Asaf’ın çizimlerinin –dolayısıyla şevkinin– koruyucusu, duygu dengesinin olmazsa olmazı… Aniante’nin kapalı beden dilinin tam karşısına........

© Diken