İnsan ile köpek arasındaki bağ, modern şehirlinin hayal edebileceğinden çok daha eskidir. İnsan türü tarihinin �’ini avcı–toplayıcı olarak geçirdi; yani tabiatın ortasında, karanlığın, yırtıcıların ve bilinmezliğin ortasında yapayalnızdı. Gece çöktüğünde, ateşin titrek ışığı bile insanın içindeki korkuyu tam olarak susturamazdı. Bilinmeyenle baş başa kalan o ilk insan, yaşadığı ölüm korkusunu ancak yanında nefes alan o sadık, gözü kara bir dost sayesinde yenebiliyordu: köpekle.

Bu dönemde köpek, insanın sevgi göstermek için romantik duygularla evcilleştirdiği bir canlı değil; avlanırken ve pusudaki tehlikelerden korunurken en büyük müttefikiydi: “Can dostuydu.” İnsanın göremediğini görüyor, insanın duyamadığını duyuyor, yaklaşan ölümcül tehlikenin kokusunu alıyordu. İlk insanlar için köpek bir “hayvan” değil, gecenin karanlık kapısında nöbet tutan, insanın hayatta kalmasını sağlayan bir kader ortağıydı.

İnsanlığın en hayati icadı ateşse, ikincisi köpek ile kurduğu bu kadim ittifaktı; çünkü bu iki unsur olmadan Homo sapiens’in bugün hayatta olup olmayacağı bile belirsizdi.
Yerleşik yaşama geçildikten sonra da bu bağ kopmadı; tam tersine güçlenerek devam etti. Köpek, sürüleri koruyan, tarlayı bekleyen, vahşi hayvanları uzak tutan, insan uykudayken düşman yabancıları gözeten bir güvenlik sistemi, bir yaşam sigortasıydı.
Avcı-toplayıcı ve tarım toplumunda köpek, insan emeğini, malını ve canını koruyan bir gölge muhafızdı.

O dönemde devlet yoktu; polis yoktu, jandarma yoktu; güvenlik kameraları yoktu. Vahşi doğanın ortasında insanı yaşama bağlayan, gecelerini güvenli kılan tek varlık köpekti. Köpek, göçebe ve tarım toplumunun hem bekçisi hem de en sadık dostuydu.

Bu nedenle köpek, erken uygarlıklarda sadece bir hayvan değil; güvenliğin, dayanışmanın ve hayatta kalmanın garantisi olarak görülürdü. Bu bağ yüzbin yıllarca değişmedi; çünkü insanın koşulları değişmedi. Tehlike hâlâ oradaydı, doğadaydı; gece........

© dibace.net