Güneş batıya süzülürken Kasap Taşı Parkı, günün yorgunluğunu üstünden atmaya hazırlanıyordu. Taş yolun üzerinde yankılanan adımlarım, toprağın ve çam kokusunun karıştığı o tanıdık huzuru içime dolduruyordu.

Suyun şırıl şırıl sesi, sanki zamanın durduğunu değil, yumuşakça aktığını hatırlatıyordu. Bankta birbirine sarılmış iki genç, kendi küçük evrenlerinde kaybolmuşlardı; arada bir gülüşüyor, sonra sessizliğe bürünüyorlardı.

Bir köşede yaşlı bir çift el ele yürüyordu. Kadının kolu adamın kolunda… Her adımlarında yılların uyumu, bir ömrün alışkanlığı hissediliyordu.

Biraz ötede, elinde pazar arabasıyla telaşla yürüyen bir........

© dibace.net