Karga, ne kadar kanat çırpışını değiştirirse değiştirsin, ne kadar farklı dallara konarsa konsun, sesinden tanınır. Bu, yaratılışın içine yerleştirilmiş değişmez bir kanundur: Hakikat kendini ele verir. İnsan için de böyledir. Üslubunu değiştirebilir, kelimelerini süsleyebilir, konuşmalarını yumuşatabilir ama zamanı gelince yaptığı iş, onun kimliğini ilan eder. Çünkü söz; insanın kendini göstermek istediği yerdir, iş ise; insanın aslında kim olduğunun aynasıdır.

Atalarımızın “Aynası iştir lâfa bakılmaz” sözü bu ölçüyü anlatır. Tecrübe ile sabit olan hakikat şudur; insan söylediğiyle değil, ortaya koyduğu işle tanınır. Dinimiz de bunu teyit eder. Kur’ân’da, “İnsan için ancak çalıştığının karşılığı vardır” (Necm, 39) ilâhi bilgisi sunulmuştur. Kişiyi değerli kılan; dilindeki iddia değil, kalbiyle niyet ettiği ve eliyle gerçekleştirdiğidir. İnsanın iç dünyası bir müddet gizlenebilir. Niyetini sözleriyle perdeleyebilir, kendini olduğundan farklı gösterebilir. Ancak uzun vadede niyet; davranışa, karakter; alışkanlığa, alışkanlık; esere dönüşür. Bir kimsenin kalitesini anlamak için onun konuşmasına değil, geride bıraktığı izlere bakmak gerekir. Sözle cilalanan kişilikler, ilk zorlukta dökülür fakat emekle inşa edilen karakter, her sınavda kendini belli eder.

Aslında toplumun büyük yanılgısı, insanları sözleriyle ölçmeye çalışmaktır. Oysa sözün bir maliyeti yoktur, herkes dilediği gibi konuşabilir. Asıl ölçü, işe yansıyan samimiyettir. Nitekim Efendimiz (s.a.v.) bir müminin halini tarif ederken şöyle buyurmuştur; “Mümin, güven duyulan kimsedir, insanlar........

© Denge