İnsanlıkta adalet olmazsa nefes darlığı başlar Adalet; insanlığın sesi, toplumun nefesidir. Adaletin olmadığı yerde kaos olur. İnsanlığın ayakta durabilmesi, huzur ve güven içerisinde varlığını sürdürebilmesi, toplumlar arasındaki ilişkilerin sağlıklı ve sürdürülebilir olması; en temelde adalet ile mümkündür. Tıpkı insanın nefes alması gibi, toplumlar da ancak adaletle yaşar; adaletin yokluğu, nefesin kesilmesi gibidir. Zulümle nefessiz kalan dünyada; milletlerarası bozulma, çözülme ve çöküş kaçınılmazdır.

Kur’an, adaleti bir ibadet gibi görür. “Şüphesiz Allah, adaleti, ihsanı ve yakınlara vermeyi emreder...” (Nahl, 16/90) ayeti, adaletin sadece bir hukuk ilkesi değil, aynı zamanda bir ilahi emir olduğunu gösterir. Allah, adaleti emreder çünkü adalet, O’nun yeryüzündeki temsilidir. Kul, adaleti yerine getirdikçe Allah’a yaklaşır. Zulüm ise ilahi düzene meydan okumaktır. Hz. Peygamber (s.a.v), adaletin toplumsal hayattaki belirleyici rolüne dikkat çekmiş ve şöyle buyurmuştur; “İnsanlar, zalimi görüp de elinden tutmazlarsa, Allah’ın hepsini birden cezalandırması yakındır.” (Tirmizî, Fiten, 9) Adalet; doğuştan kazanılmış haktır. Adaletin; dili, dini, rengi, milliyeti, imkânı, mekanı, unvanı yoktur. İnsan olmak ve haklı olmak; adaletin alanıdır.

Adaletin yokluğu, bireysel değil toplumsal bir felakettir. Çünkü zulüm bulaşıcıdır. Sessizlikle beslenir. Zulme sessiz kalındığında sessiz kalanlara sıra gelmektedir. Bugün başkasının hakkı yeniyorsa, yarın da sessiz kalanların hakkı yenecektir. Dünya var olduğu tarihten beri hep böyle olmuştur. Hak ile batıl savaşının temalinde adalet vardır. Hak; adaleti, batıl adaletsizlikleri savunmuştur. Adaletin olmadığı yerde, kan ve göz yaşı vardır. Bu yüzden adaletin korunması bir erdem değil, bir zorunluluktur.

Adalet, sadece mahkemelerde........

© Denge