Yerel seçimler öncesiydi.

Küçük bir ilçenin kaderini değiştireceğini iddia eden bir belediye başkan adayı, gittiği her yerde coşkuyla karşılanıyordu.

Kahvelerde oturuyor, vatandaşın sorunlarını dinliyor, herkesin gönlünü kazanmak için elinden geleni yapıyordu.

"Halk için varım! Bu şehri ben kurtaracağım, geleceğimizi inşa edeceğim!" gibi sözlerle hemşehrilerini umutlandırıyordu.

Söylemleri, halkın yüreğine dokunuyor, geçmiş yönetimlere duyulan öfkeyi lehine çeviriyordu.

Seçim günü geldi çattı.

Sandıklar açıldığında zafer onundu.

Büyük bir coşkuyla mazbatasını aldı ve hemen işe koyulacağını söyledi.

Ancak, başkanlık koltuğu bu sefer farklı bir hikâyeye şahit olacaktı.

Başkan, seçimin hemen ardından eski vaatlerini unutmaya başladı.

"Ben sizin için varım" diyen başkan, ilk icraat olarak başkanlık makamının kapısını kapattı.

Birkaç ay içinde lüks araçlar, pahalı takım elbiseler, ve gösterişli evler gündeme oturdu.

Halkın arasında dolaşan, esnafla çay içen aday gitmiş; yerine ulaşılamayan, makamına uğramayan, kibirli bir yönetici gelmişti.

Seçim döneminde canla başla çalışan gönüllüler unutulmuştu.

Onlara verdiği sözler, seçim meydanlarında kalmıştı.

© Denge