Opšta je pojava nemar srpske zaboravnosti koji za sobom ostavlja pogubne obrise tragičnosti. Ta nebriga pokriva srpske žrtve pale za Otadžbinu tokom 20. stoleća. Poznato je da su nas zadesile u 19. i 20. veku tri demografske katastrofe: u Prvom i Drugom srpskom ustanku, u Prvom i u Drugom svetskom ratu. Usled katastrofalnih posledica boluje i danas srpski narod, bolovaće do svog nestanka.

U prvoj demografskoj katastrofi (1804-1815), izginulo je i nestalo oko četvrtine stanovništva. Usled nedostataka izvornih podataka ne postoji mogućnost utvrđivanja tačnog broja ustaničkih ratnih žrtava. Iako za žrtve Prvog i Drugog svetskog rata ima dovoljno izvornih podataka, neuporedivo više nego za ustaničko doba, utvrđivanje tačnog broja ratnih žrtava, ili bar približnog broja, i pored toliko napisanih knjiga, žustrih polemika i sudskog nadgornjavanja, još nije na vidiku. Prvom demografskom katastrofom bavili su se pojedinci usputno i površno, u okvirima svojih opštih istraživanja.

U proučavanje druge dve demografske katastrofe Srba, istočnih i zapadnih, severnih i južnih, umešale su se i države – Srbija i Jugoslavija, pa je osnovan i Muzej žrtava genocida, s osnovnom delatnošću prikupljanja i publikovanja istraživačkih rezultata. Ne zalazeći u vrednosti dosadašnjih istraživačkih poduhvata i objavljenih dela, a imajući na umu žustre polemike među srpskim povesnicima, kao i hrvatskim i srpskim, u koje su se upleli i neki uglednici Srpske pravoslavne crkve, pa i neki političari, mogu slobodno reći da smo zapanjujuće malo koraknuli napred. Znatno je veći pomak u netrpeljivim polemikama i svađama, nego u utvrđivanju broja žrtava. Igra s brojkama žrtava ne prestaje i odavno je poprimila obrise tragične gluposti.

Povod da napišem ovaj tekst jeste........

© Danas