Opšte je mesto da današnji srpski mediji – makar ogromna većina njih – nisu nikada bili skaredniji, a novinarstvo – i kao zanat i kao profesija – jadniji i sramniji, još od slavnog vakta svevremenog Dimitrija Davidovića i njegovih „Novina serbskih“, pokrenutih i štampanih u carskom gradu Beču 1813.

Od vremena koji živimo bilo je, izvesno – u poslednja dva veka – i gorih i težih. Preživljavali su ih ljudi „srbskog roda i poroda“. I, navek su imali novine. Svoje! Retko baš potpuno profesionalno i politički idealne, ali su ti komadi papira u rukama čitalaca ispunjavali osnovnu potrebu da se na svom jeziku i pismu, nešto „valjano“ pročita.

U poslednjih smo 12 godina – da ironija bude veća baš dva veka nakon Davidovićevog bečkog prvenca – upali u vrtlog nekontrolisanog amoka izgubljenih duša koje sebe zovu novinarima. Lopurde teške uhvaćene na delu u besramnoj krađi imena i značenja novinarstva, te izuzetno ponosne profesije.

Mnogi od ključnih zagađivača srpskog medijskog prostora su, avaj, studirali ili su čak i diplomirali na Novinarskom smeru beogradskog Fakulteta političkih nauka.

Sledećeg oktobra biće šezdeset jeseni kako devojke i mladići – nekada iz raznih krajeva Jugoslavije, potom uglavnom iz Srbije – dolaze u prostore zgrade sa brojem 165, smeštenu u prelepoj voždovačkoj ulici, zvanoj po čuvenom pesniku i političaru Jovi Iliću.

Imao sam ogromno zadovoljstvo i neizmernu čast da........

© Danas