İmamoğlu krizi yeni bir politik iklime yol açtı. Bahsi geçen yeni denklemde, özellikle ana muhalefet partisinin siyasal performansı bakımından eylemin, söylemin önüne geçtiği ve eylemlerin radikalleştiği bir momente tanıklık ettik. CHP liderliği Türkiye’deki demokrasinin sınırlarını zorlayarak aşağıdan yukarıya gelişecek bir kamusallık tecrübesine öncülük etti. Sokak siyaseti ve boykot, Halk Partisinin halkı siyasete çağıran mücadele araçları içinde ön plana çıktı. Yurttaşların sokaklara çıkması ve (veya) meydanlara inmesinin yarattığı türbülansı İmamoğlu’nun tutuklanmasıyla sonuçlanan konjonktür bakımından yoğun bir şekilde tartıştık. Bu haftaya damgasını vuran asıl olay ise boykot. Kriz sırasında Saraçhane’yi göstermeyen yayın kuruluşlarına yönelik tavırla başlayan ve tutuklu gençlerin durumuna işaret etmek için 2 Nisan’da ülke çapında tüm ürünlere yönelik bir boykot çağrısıyla doruğa ulaşan süreç ayrıca tartışılmayı hak ediyor. Yanıtını arayacağımız soruları şöyle özetleyebiliriz: Boykot meşru bir eylem midir? Boykotun siyasi, iktisadi, sosyolojik ve ahlaki sonuçları nelerdir?

Boykot siyaseten tabii ki meşru bir eylemdir. Çünkü siyaset çatışmaya veya yarışmaya dayanır. Demokratik rejimlerde bu çatışma hali daha çok kitle iletişim araçları ve propaganda aygıtı üzerinden gerçekleşir. İmamoğlu krizinde bir kez daha ortaya çıktığı üzere medya kuruluşları sizi yok sayarak kamusal görünürlüğünüze zarar veriyorsa aynı tavırla onlarla mücadele etmek adildir. Sizi görmeyerek rakiplerinize yardım eden unsurları siz de görmeyebilirsiniz. Şüphesiz ki devletin ideolojik aygıtları bakımından mutlak bir tarafsızlık söz konusu olamaz. Ancak sivil toplum yarışan siyasal öznelere göreli bir şekilde de olsa eşit davranmak zorundadır. Aksi taktirde adil yarışma koşulları ortadan kalkar. Siyaset kurumu boykot yoluyla sivil ve ekonomik aktörlere ihlal ettikleri eşitlik ve adaleti hatırlatır.

İlgi alanı siyasetten ekonomiye kaydığında durum değişir. Boykot tıpkı grev........

© Daktilo1984