“Hava kurşun gibi ağır/ Bağır bağır bağırıyorum/ Koşun. Kurşun eritmeye çağırıyorum...” Saraçhane Parkı. Cuma sabahı. 19 Mart “sivil darbe”nin mağdur yakınları tarafından kurulan Aile Dayanışma Ağı’nın (ADA), 11. buluşmasındayım. Her cuma olduğu gibi yine kalabalık. Çoğunluk kadınlar. Anneler, çocuklar, eşler... Eski ve yeni tüfekler. Yürekler, umutlar kenetlenmiş... Hava, her konuşmayla, her kucaklaşmayla daha da ağırlaşıyor...

Hapiste tutsak tutulanlarla, dışarıdaki yakınları da bence birer kahraman. Kucaklaşmalardan sonra Dilek İmamoğlu kürsüye çıktığında, önce kocasının, Ekrem başkanın, cumhurbaşkanı adayımızın mektubunu okuyor.

Silivri’den gelen o ses, 12 metrekarelik hücreyi, demir parmaklıkları aşıp Saraçhane’ye ulaştığında sadece onun değil, hapse atılmış tüm belediye başkanlarının ve çalışma arkadaşlarının sesi oluyor.

O ses, “Bana, aileme, yol arkadaşlarıma zulmediliyor” diyor. Kurşun gibi ağırlık daha da ağırlaşıyor. “3 çocuk sahibi olarak 12 metrekarelik koğuşumda en çok anne babalarından ayrı kalan çocuklarımızı, gençlerimizi düşünüyorum.”

19 Mart’tan bu yana, yürütülen eşi benzeri görülmemiş siyasi operasyonu, “Vicdanını kaybetmiş, kötü bir aklın ürünü olan zorlama ve uydurma soruşturmaların, davaların ardı arkası kesilmeyişini”; sonra, “tutuklamaların keyfi cezaya döndüğünü” ve çalışma arkadaşlarına duyduğu güveni vurguluyor.

Eşinin mektubunu okuduktan sonra Dilek İmamoğlu kendi........

© Cumhuriyet