Geçen hafta helikopter anne babalardan, helikopter yöneticilerden söz etmiştim. Şimdi Don Kişot anne babalardan ve Don Kişot siyasetçilerden söz etmek istiyorum. Bu kavram nasıl ortaya çıktı?

Geçen gün küçük damadım (boyu ve yaşı küçük değil, sadece küçük kızımın eşi olduğu için küçük dedim), bir elinde resim defteri, bir elinde boya kalemi evde kızının peşinde dolanıp duruyordu. Kızı ise elindeki tabletle oynaya oynaya salonda yer değiştiriyordu. Damadım, “Kendimi Don Kişot gibi hissediyorum baba” dedi. Kızı tabletle oynamasın, resim yapsın istiyordu, kendini hayal peşinde koşan Don Kişot gibi hissetmişti. Onun bu metaforu bana ilham verdi, şöyle:

Cervantes’in “Don Kişot” adlı romanında İspanya’da şövalyelik dönemi bitmiştir, artık gezici şövalyeler yoktur. Fakat Don Kişot bir gezici şövalye olmak istemektedir. Gerekli hazırlıkları yapar, yola çıkar. Don Kişot, iyi niyetli bir insandır ancak artık kaybolmuş bir kültürü yaşatmaya çalışmaktadır. Metafor bu noktada ortaya çıkmaktadır. Çocukların masa başı etkinlikleri, sokak oyunları, maalesef artık eskide kalmaya başladı, onların yerini dijital dünyanın oyunları aldı. Çocuklarının tabletlerin, bilgisayarların başından kalkmasını, eskisi gibi yaşamalarını isteyen anne babalara, bu yüzden “Don Kişot anne babalar” diyebiliriz.

Eskinin sokak oyunları, karlı kış gecelerinin ev içi oyunları, kalemli kâğıtlı etkinlikler bence de güzeldi, yararlıydı. Özellikle bazı oyunlar zekâyı geliştirmenin yanı sıra, sosyalleşmeye ve bedensel hareketliliğe teşvik ediyordu. Ancak artık çağ değişiyor, kar........

© Cumhuriyet