Elli yıldır siyasetçilerin, toplumun gözü önündekilerin kullandığı dili izliyorum. Bugün siyasetçilerin kimi akranım, kimi üç beş yaş farkıyla kuşaktaşım... Ortak dilimiz Türkçeyle dolu yıllarım, siyaset sahnesindeki kimini alkışladığımız, kimi keşke gözden gönülden ırak olsaydı dediğimiz oğlum kızım olacak yaştakilerin yaşı kadar...

Siyasetçilerin dilini çok konuştum, çok yazdım... Dil kiri el kiri, dilleri uzun dedim... Yurttaşlık bilincimle eleştirdim, dilimde tüy bitti dedim... Devleti temsil edenlerin “İktidar benim ne istersem söylerim” tavrını, belgeleyerek, meclis tutanaklarını tarayarak ta 2007’de kitaplaştırdım. 102 yaşındaki cumhuriyetin son çeyreğinde devleti temsil eden koronun da muhalefetin bir kesiminin de ağzına biber sürülecek kadar bozulduğuna çok tanık oldum.

Demokrasilerde yönetenler, yönetmeye aday olanlar, yönetilenler olur. Yönetilenler “devlet” bilinir. Dil, salt bu üçlü arasındaki iletişim aracı değildir. Bu üçlünün sıcak soğuk ilişkilerine kimi zaman olumlu katkı sunan, kimi kez tırnak kaşıyarak çomak sokan bir sınıf daha vardır. Demokratik ülkelerde yasama, yürütme, yargının sorgulayıcısı olan... Bizde 2010’dan bu yana merkezi yerel olanaklarla........

© Cumhuriyet