Papatyaların kırlardaki, çocuklarımızın uykularındaki gülümseyişi çiğnenirken yalnız ve yaralı çocuklarını bağrına basan sağır ve büyük okyanus halka, umudun türkülerini çığırdı, günlerine güller serpti Metin Demirtaş (17 Mart 1938- 27 Eylül 2014).

O, toplumsal çalkantılar ve sancılarla geçen yaşamında, dostluğun, özverinin sıcaklığıyla insanın ve şiirin onurunu omuzlayan, kırılsa da bükülmeyen bir delikanlı, bir “insanşair”di.

Görüşme Yeri (1969) yayımlandığında “Yeni Dünya Düzeni”ne boyun eğmemişti daha dünya. Ulusal Kurtuluş Savaşları tüm dünyayı sarmıştı.

O, bu gerçeği destanlaştırarak ülkemizin 68 patlamasındaki müthiş dalgalanmasının, genç beyinlerindeki fırtınaların simge adlarından oldu:

“Çünkü Vietnam hepimizin Vietnam’ı/ Kongo hepimizin Kongo’su/ Bir kere özsu yürümüştür dallara/ Patlayacaktır ağır sancılarla karanlıklar/ Varmak için o güzel yarınlara/ Bizim de dağlarımız vardır Che Guevara.”

Yurt sevgisinin sesi olma çabasıyla şiirini tüm şiirimizle kardeşleştirdi ve insanlığın mücadeleci kişilerini kucakladı:

“Şiirlerim/ Sevgiyle barışla yoğurduğum/ Bu benim güzel çocuklarım/ Armağan olsun yarınlara/ Çünkü yaşadım hep umutlarla.../ Katılıp şimdi bilinçli kalabalıklara/ Çoğalıp yeryüzü kardeşliğiyle alanlarda...”

“Hazırol kalbim/........

© Cumhuriyet