1963’ten, ilkokul beşinci sınıftan beri Cumhuriyet’i okuyan şanslı kişilerdenim.
Babam oto tamircisiydi Yerköy’de. Akşamları yorgun argın eve
geldiğinde elini, ayağını yüzünü yıkayıp yemek hazırlanana kadar
sedire uzanır ve “Haydi oğlum, oku bakalım gazeteleri” derdi.
Başlardım okumaya Cumhuriyet’i ve Ulus’u.
Cumhuriyet’i elime alınca “İlhan Selçuk’tan başla” derdi.

En sıkıntılı günleri, 1965’te babamın ölmesinden sonra yaşadığımız
yoksullukta gazete almaya paramın olmadığı dönemde yaşadım.
Bazı günler CHP’ye gidip okusam da aynı tadı alamazdım.
1966’da Tokat’a, öğretmen okuluna gidince arkadaşlarımızla ortaklaşa
Cumhuriyet alarak bu sıkıntılı günleri aşmaya başlamıştım. Üstelik
Cumhuriyet’in yanına Akşam’ı da eklemiştik ve okulda devrimciler
çoğaldıkça her gün üçer, beşer gazete almaya başlamıştık. Okuyor, bilinçleniyor, aydınlanıyorduk. Bizim kuşağın benzer serüvenlerden geçtiğini biliyorum.

Gazi Eğitimli ve TÖB-DER’li yıllarda her sabah gözümü açtığımda kahvaltımın bir parçası olan Cumhuriyet’i (zaman zaman Devrim, Yeni Ortam, Politika, Demokrat gibi gazeteler eklenerek) okuyamadığım gün eksik duyumsardım kendimi. Örneğin 12 Eylül döneminde kitap ve gazetenin yasak olduğu Mamak Askeri........

© Cumhuriyet