Eskiye özlem genellikle önceki kuşakların dilindedir. Sebebi de -yine genellikle diyorum- yaşlanan kişilerin toplumdaki ve çağdaki değişimlere uyum sağlamakta zorlanmalarıdır. Ama iddia ile söylüyorum ki insan haklarımızla, eğitimimizle, yargımızla, demokrasimizle, dış ilişkilerimizle, kadın hakları konusundaki perişanlığımızla, ekonomimizle, ulusal birliğimizle, bırakın hepsini, manavdaki soğan, patates... vs. gıda maddelerinin fiyatlarıyla öyle bir Türkiye’de yaşamak zorunda bırakıldık ki... Ülkede çürümedik ne bir kural ne de bir kurum kaldı.

Bir yazıda elbet hepsini ele almak mümkün değil. O nedenle bugün sadece “eğitim”den söz edeceğim.

Ben önceki, hatta daha önceki kuşağın mensubuyum.

Bizim de sevdiğimiz, sevmediğimiz öğretmenlerimiz vardı. Ama bir defada binlercesi başka yerlere sürülmek bir yana, ekstra bir sebep olmadıkça tek tek dahi bulundukları okuldan başka bir okula ya da ile tayin edilmezdi. Çünkü bakanlık hem onların aile düzenini........

© Cumhuriyet