Genco’nun son oyunu İmparator’u, özel daveti üzerine, geçen yılın başında, “Sahnede kaldı, kalacak; düştü, düşecek!” duygusuyla izlemiştim.

Aktörün çok yorgun olduğu, sağlık koşullarını zorladığı ve yüreğinde, vücudunda kalan son enerjiyi de tutkuyla seyircilerine aktarmak istediği belliydi.

Cumhuriyet TV’ye nitekim verdiği son röportajlardan birinde kendisi de bu son oyununu, “Beni nefes nefese bırakıyor!” sözleriyle anlatmıştı.

Altmış küsur yıllık tiyatro deneyimi olan bir usta, fiziken kendisini bu kerte zorlayan, hırpalayan bir oyunu ısrarla neden sahnelemek ister?

Adeta bir vasiyet, bir “sonsöz” bırakmak için değil mi?

Üç yıl öncesinde daha “cumhurbaşkanına hakaret”ten yargılanan Türk tiyatrosunun eşsiz sanatçısı, “İmparator”u belli ki bir son çığlık olarak bilinçli şekilde seçmişti.

Polonyalı yazar Ryszard Kapuscinski’nin ölümsüz bir klasiğe dönüşen ve bir mutlak güç parodisi olan “Afrika Aslanı/İmparator” adlı eserini sahneye uyarlayan Erkal, gövdesini mayınlayan hastalıklar ve 85 yaşının bitkinliğine rağmen 75 dakikalık oyun boyunca sahnede oradan oraya sıçrıyor, kılıktan kılığa giriyor ve de hep ana mesajına kilitleniyordu.

Neydi o mesaj?

Halktan ve gerçeklerden kopan mutlak gücün groteskliği!

2000’lerin şok gelişmesi otokrasilerin durdurulamaz yükselişi olunca, Kapuscinski’nin ülkesinde vaktiyle demir perde diktatörlüklerini taşlamak amacıyla........

© Cumhuriyet