Geçen Perşembe pazara gittim.

Pazarcılar yüzlerinden düşen bin parça, “öğlen oldu, mallar tezgahta kaldı” diyerek ağlaşıyorlardı.

Limonun kilosu 120 TL olmuş. Taneyle satılıyor.

Yufkanın bir yaprağı 20 TL.

Peynir, yağ, süt ve taze zamlanan yumurtayı ile demeti 30 TL’ya gelen maydonozu eklediğinizde, demirbaş gıdamız börek, “gurme” kategorisine terfi ediyor.

Şeftalilerin yığılı olduğu meyve bölümünde, kerli ferli bir müşteri, satıcıdan kenara ayırmış olduğu yumuşamış, yarı çürük meyvaları “yarı fiyata alıp, alamayacağını” soruyor…

Geçmiş yıllarda, “Ayıp abla, lafı mı olur? Hepsi senin olsun!” diyecek olan manav, defolu şeftalileri tereddüte düşmeden tartıyor ve müşteriye yarı fiyata satıyor.

Alan razı, satan razı.

Burası Büyükada pazarı.

Görece olarak yüksek refah diliminde yer alan bir semtin pazarından söz ediyoruz.

İnsanlar başlarını soktukları evin, evlatlarını gönderdikleri okulun, masaya koydukları yiyeceğin, milimetreyle hesabını yaparken; yerel seçimler ertesinde “birinci parti olduk” havasına giren ana muhalefet partisi, başka hiçbir öncelik yokmuş gibi.. tüzük kurultayına gidiyor.

İşbaşındaki iktidarın 22 yılda Türkiye’yi getirdiği mevcut durumda, ana muhalefet partisinin acaba “birinci parti olmamak” gibi bir alternatifi olabilir mi?

Bu tabloda CHP’nin 1. parti olması değil, olmaması aslında haber değeri taşırdı.

Herşey bu kerte bıçak kemiğe dayanmışken dahi eğer 1. parti olmayacaksanız, “niye varsınız” değil mi?

Bu soruyu hiç sordunuz........

© Cumhuriyet