6 Şubat depremlerinin üzerinden iki sene geçti. Ne acımız dindi ne öfkemiz ne de çaresizliğimiz. En kötüsü de bu çaresizlik hissi. Depremin olduğu gün Kahramanmaraş ve Antakya’da gördüğüm, hissettiğim tek şey çaresizlikti. Bu duygu, öfkemin geçmesine izin vermiyor.

Bütün depremzedeler sıcak ve sağlam evlerde oturmaya başlasa, mutlu bir hayata geri dönse de 6 Şubat sabahını her hatırladığımda hissettiğim duygular silinmeyecek.

Bu sene anma ve Halk TV’de programımızı Antakya’da yapmak için deprem bölgesine yeninden gittim. İki senedir hükümet ne yapmış diye baktım. Bölgedeki vatandaşlarımızı gördüğümde iki senenin sonunda çok da bir yol gidilmemiş gibi görünüyor.

Kentler koca bir şantiye olmuş durumda. Toz duman ortalık, ne nefes almak mümkün ne de sağlıklı yaşamak.

Kabul, bu kadar bina nasıl yapılacak elbette şantiyeler kurulacak ama gidince anlıyorsunuz işte bir plansızlık bir düzensizlik var.

Yine koca binalar dikiliyor yine barınma sorununu çözmek yerine “rantabl” alanlar yaratılmak hedefleniyor. En azından süren inşaatlardan görülen durum bu... Amerikan tarzı veyahut lojman tarzı iki bilemedin üç katlı evler yapmak varken neden çok katlı evlere gidiliyor anlamış değilim.

Deprem oldu diye Antakya deprem bölgesi olmaktan mı çıktı?

Bilmediğim konuda ahkâm kesmeyeyim. Anma programları bittikten sonra Adana’ya baba ocağına döndüm. Babamın rahatsızlığı ve tedavisini takip etmek için buraya geldim.

Ancak bir yandan da deprem bölgesinde yapılan inşaatları düşündüm. Bunlar aklımı kurcalarken bir........

© Cumhuriyet