Marquez, kült romanı Kırmızı Pazartesi’ye, “Santiago Nasar, onu öldürecekleri gün, psikoposun geleceği gemiyi karşılamak için sabah saat 05.30’da kalkmıştı” cümlesiyle adım atıyor. Böylece Nasar dahil herkes, cinayeti beklemeye başlıyor.

Çoğu zaman seçim ile demokrasi eşitleniyor. Oysa demokrasi seçimden daha fazla bir şeydir. Örgütlenme hürriyeti yoksa konuşmak serbest değilse propaganda ya da toplanma hakkı ortadan kaldırılıyorsa demokrasi askıda, seçim göstermeliktir.

Türkiye dün sabaha operasyonla uyandı, demeyeyim. Eksik olur. Zira gelmekte olanı herkes görüyordu. Televizyonlarda soruşturmalar detaylarıyla anlatılıyor, şüphelilerin isimleri ifşa ediliyor, hatta alacakları cezalar bile hesaplanıyordu. Gece yatarken beklenen sabah oldu sadece.

10 Mart’ta bu köşede “İmamoğlu’nun en uzun ‘mart’ı” başlığını attım. Astroloji değil, tarih. Zira Erdoğan tekrar cumhurbaşkanı olmak istiyor. Karşısında anayasa, kötü ekonomi, her felakette görünen yönetme beceriksizliği, yorgunluk ve yıpranmışlık var.

Bütün bunlara rağmen kabul edelim...

Etkili politika üretemeyen, ciddiye alınır bir kitle eylemi yapamayan, iktidarı seçime zorlayamayan muhalefet; iktidarın varoluşunun en büyük gerekçesi.

Bu tablo içinde muhalefet, güçlü politik stratejisi sayesinde değil... Aksine, politikasızlığın sıkışmışlığı nedeniyle aday ilanına karar verdi. Cumhurbaşkanı adayı çıkarmanın erken seçimi tetikleyeceği tek hamleli bir oyun oynamaya kendisini mecbur hissetti, güçlü görünen kartını masaya koydu.

Karşılıklı iki aracın birbirinin üzerine son sürat geldiği filmler var ya... Mart hesaplaşması böyle başladı. Erdoğan’ın altında yargısıyla polisiyle medyasıyla koca bir kamyon vardı. Bu çarpışmanın hasar vericisi haliyle o olacaktı.

Mart ayına geldiğinde Erdoğan’ın elinde İmamoğlu’na karşı beş turp vardı:

Birincisi; İmamoğlu’nun yerel mahkemede ceza aldığı,........

© Cumhuriyet