“Kayıp, yasa yol açar ancak kaybedilen kişinin akıbeti belli değilse geride kalanların yası donar. Yakınları hayatta mı öldü mü? Bunu bilmemek, geride kalanları arafta bırakır. Kayıptan sonra cenazeleri defnedebilmek, inançlarımız doğrultusunda gerekenleri yerine getirebilmek önemli bir görev ve sorumluluk. Aynı zamanda yas tutmanın da temeli, hatta cenaze töreni ya da ölüm kaydı belgesi artık yaşamlarımızda olmadıklarının da kanıtıdır. Yas tutabilmemiz için bize yardımı dokunur bu kanıtların.”

Bu satırların yazarı Şengül Hablemitoğlu. Kendisi de ağır bir yas süreci yaşayan Hablemitoğlu, “mezarlıklar önemlidir, geride kalanların bu dünyadan gidenleri ziyaret edebilecekleri tek adresleridir artık” diyor.

Hatay’dan yazıyorum. “Dua edecek bir mezar arıyorum” arzusundaki kayıp yakınlarını, “Yasımızı yaşamak istiyoruz” diyen yalnız insanları, “Adalet nerede” diye haykıran yorgun sesleri duyuyorum. Bir kitap yanımda, onun sayfalarını çeviriyorum: “Yas/Uzun Bir Veda” (Doğan Kitap).

Yazarı Şengül Hablemitoğlu yası şöyle........

© Cumhuriyet