Türkiye’de yetişmiş ilk tiyatro bilimcimiz, “hocaların hocası” Sevda Şener’i 10 yıl önce 22 Temmuz’da yitirmiştik. Ne ki ölüm onu meslektaşlarından, öğrencilerinden, okurlarından, dostlarından ayıramadı. Yeni baskıları yapılan kitapları, derslerde okutuluyor. Tiyatro üstüne yazılan yapıtlar Şener’den alıntılarla dolu. Dahası, her anıldığında, yürekten gelme sevgi sözcükleriyle kucaklanıyor. 10 yıl geçmemiş gibi...

1958’de DTCF’de kurulan -tiyatro bilimine odaklı- Tiyatro Araştırmaları Enstitüsü’ne asistan olması istendiğinde, üniversite mezunu, evli ve çocuklu bir ev hanımıymış. Hocalarından gelen öneriye olumlu karşılık vererek zorlu bir yaşama adım atmış. “Sanırım ben Cumhuriyet döneminin kadına tanıdığı haklardan sonuna kadar yararlanmaya çok istekli olan, aynı zamanda kendini evi ile işi arasında uyum sağlamakla, bütün beklentileri yanıtlamakla yükümlü sayan bir kuşağın temsilcisiyim” diyordu kendisiyle yaptığım bir söyleşide.

Gerçekten de öyleydi. Onun doktora tez öğrencisi olduğum aşamada başlayan 35 yıllık dostluğumuz boyunca, eşini, çocuklarını ve torunlarını özenle sarıp sarmalayışının, DTCF Tiyatro Bölümü’ndeki görevine ödünsüz bağlılığının, derslerinde zor olanı kolaymış gibi açıklayışının, öğrencilerine -zorbalık karşısındasahip çıkışının, konuklarını ağırlarken kusursuzluğu arayışının, bilimsel çalışmalarını yaparken gösterdiği titizliğin, hangi konumda olursa........

© Cumhuriyet