İlki 30.10.24’te bu sütunda yayımlanan yazı dizisinin ikincisiyle, Doğu Batı Yayınları ürünü “Modern Türk Şiiri” kitapları üzerine düşünmeyi sürdürüyorum.

İlk kitaptaki yazılardan Mehmet Âkif konulu olanda (Âlim Kahraman) Âkif’in Fransızca La Martine okuduğunu ve Âkif’in kendi sözleriyle “Sadi’deki sanat sırrını Lamartine’i okurken fark ettiğini” öğrenmemiz ilginçti.

Doğulu şairle Batılı şair arasında böyle bir bağlantı kurulması gerçekten ilginç değil mi?

Bunu yazarken Goethe’nin Fars dilinin büyük şairi Hafız’ı aslında okumak için Farsça (yanı sıra Arapça) öğrendiğini, büyük yapıtlarından Batı-Doğu Divanı’nı anımsadım. (Konuyu araştırırken Melâhat Özgü’nün Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi dergisinde “Goethe ve Hafız” başlıklı bir makalesinin yayımlanmış olduğunun bilgisi de çıka geldi. Yazıyı internetten indirip okumaya koyuldum!)

Sözünü ettiğim Âkif konulu yazıda, bundan başka, onun “Fransız natüralist romancılarından Zola’nın eserlerine ayrı bir dikkatle eğildiğini, o romanlardan ibretler çıkardığını, kendisindeki realist damarın bunlardan da beslendiğini” kendi payıma ilk kez öğrenmiş oldum.

Mehmet Âkif solun çok az ve daha da çok siyasal bağlamda tanıdığı bir şairdir.

Şiir dinletilerimde yeri geldikçe “Kirazlı Mescit Sokağı”, “Parkta Rastladığım Adam” gibi şiirlerimle Âkif’in “Seyfi Baba”,........

© Cumhuriyet