CHP Genel Başkanı Özgür Özel, 19 Mayıs günündeki bayramlaşmamız sırasında hatırlattı: O mayıs gününde, benim bir de özel anım var. Anımı kitaplarımda anlatmıştım. Oradan aklında kalmış. Beni, o anım için de kutladı. Buna o günkü miting konuşmalarında da değinme inceliğini gösterdiği için konuyu burada da özetliyorum:

O özel “anı”mın başlangıcı, 1950 yılının mayıs ayının 14 Mayıs günüdür. O gün, malum, bir süre tek partili bir rejimle yönetilen Cumhuriyetimizin tarihinde, iktidarın çok partili bir seçim sonunda değiştiği gündür. Ben o sırada Ankara’da “siyasal bilgiler okulu”nun birinci sınıfında okuyordum. (“Siyasal bilgiler” henüz fakülte sıfatını alamamıştı. Bir “yüksekokul” statüsündeydi. Bir süre sonra fakülte olacaktı ama sürecin işlemleri henüz tamamlanmamıştı.) Okulun gerek hocaları, gerekse öğrencileri arasında Demokrat Parti’yi destekleyenler, çoğunluktaydı. Biz CHP’den yana olup da siyasete aktif olarak katılmak isteyen öğrenciler ise oldukça küçük bir azınlık halindeydik. Ama o seçim günü sabahtan itibaren, seçimi izlemek için bir araya gelmiştik, sandıkların bulunduğu okullara gidip seçimleri yerinde izleyecektik. Sabahtan akşama kadar okullardaki sandık başlarında dolaştık. Sonra bir süre, sandıklara atılan oyların sayımlarını da izledik. Daha sandıkların açılmasından beş on dakika sonrasından itibaren şu gerçek ortaya çıktı: En azından Ankara’da dolaştığımız sandıklarda Demokrat Parti açık ara öndeydi. Gece biraz uyuyup sandıklara gittiğimizde ise durum artık kesinleşmiş gibiydi. CHP seçimleri kaybediyor, Demokrat Parti kazanıyordu. Başka şehirlerden Ankara gazetelerine ulaşan haberlerde de durumun Demokrat Parti lehine çıkacağı anlaşılıyordu.

Biz üç kişilik bir gruptuk. Kendi aramızda bir karara vardık. Sonuçlar açıklanır açıklanmaz CHP’ye gidip üye olacaktık. Üyeliğimizden itibaren de aktif olarak partimizin........

© Cumhuriyet