Her yıl eylülün ilk haftasında, Emin Özdemir’in son günlerinde, öğrencisi Hatice Aydoğdu’nun sorularına verdiği yanıtları içeren Göğüne Sığmayan Bulut (Arkadaş Yayınları, 2016) adlı kitabını okurum.

Emin Özdemir’le, 1950’den 1 Eylül 2017’ye değin aynı yerlerde görev yaparak, yıllarca birlikte kitaplar yazarak birbirimizden hiç ayrılmadık. Onun hastalık günlerini görmek, yıllardır bana acıların en dayanılmazını yaşatıyor.

Göğüne Sığmayan Bulut’ta yazılanları okuyunca kendimi birlikte olduğumuz günlerde buluyorum.

Özdemir, Aydoğdu’nun, “Coşkun bir nehir gibi akıyorsunuz, bu nehrin kaynağı nerede, akışı boyunca nerelerden besleniyor” sorusunu, erdemli kişilere özgü berrak bir bellekle açıklıyor:

“Yetişmemin kökeni, ta çocukluğuma dayanan bir olgu, bir coşku olsa gerek. O nedenle anamın ağzından, onun anlattıklarını anımsayarak anlatacağım çocukluğumu: Pek öyle sıradan bir çocukluk değil, aslında yaralı bir çocukluktu benimki. Çünkü doğduğum yıllarda -1931 yılında doğdum- Türkiye’de bir köyde doğmak aslında yaralı doğmak demekti. Çünkü o günün koşulları içerisinde, daha Cumhuriyetin getirdiği değerlerin hiçbiri köye ağmış sayılmaz.

Anamın ağzından hep kendimi dinledim, çok........

© Cumhuriyet