Onların adları söylenir söylenmez nasıl öldürüldükleri geliyor aklımıza. Çünkü her birinin katledilme yöntemi uğranan acımasızlığın akıl almaz boyutlarını ortaya koyuyor. Aralarında evladının gözü önünde boğazı kesileni mi ararsınız? Yoksa ağır işkenceler sonrasında defalarca bıçaklananı mı? Her birinin üzerinde denenen farklı öldürülme yöntemiyle, bedeni testere ile kesilerek parçalananı, bir varilin içinde yakılmaya çalışılanı, kafası duvara defalarca vurulanını düşündükçe altüst oluyoruz. Bir süre sonra gazetelerde üçüncü sayfa haberi oluyorlar sadece. Bu ülkede kadınlar katledilmeye devam ediyor. 2024 yılında tam 394 kadın şiddet kurbanı olarak yaşamından oldu. Bugüne kadar erişilen en yüksek sayı bu. Çünkü çok uzun zamandır yolda, sokakta, çarşıda, pazarda, evde, işyerinde, sosyal medyada güvende değil kadınlar. Uluorta gülmenin ayıp sayıldığı, yalnızca anne olmanın takdir edildiği, evde oturmanın meşrulaştırıldığı, bedeninin utanılacak bir nesne olduğu bir coğrafyada soluk almaya çalışıyor her biri. Dahası uğradığı şiddetle mücadele etmeye çalışan kadınlar, bir yandan da dertlerini önce ailelerine, sonra da çevrelerine anlatmada zorlanıyor, onların baskısından sıyrılmaya çalışıyor. Şiddet saklanacak, utanılacak, üstü kapatılacak bir unsura dönüşüyor. Bugün kadına şiddet kalın çizgilerle her şeyin önüne geçiyor. Oysa konuşmamız gereken sadece kadınların öldürülmeleri mi? Geleceğe ilişkin düşleri yok mu kadınların? Hayattan istekleri? Beklentileri?

***

Erendiz Atasü’nün “Kadınlar da Vardır” kitabındaki aynı adı taşıyan öyküsünde Servet, rahim kanseri teşhisi konulduğu anda yüzleşmeye girer kendisiyle. Eşine ve çocuklarına bir hayat adamasına rağmen, herbirinin yeni sürecinde bencilce bir tavır alacağına emindir. Servet kendini sorgularken doktoru Gülşen de ondan farklı değildir. Gülşen de evliliğinde, kocasının kendisini belli roller içinde benimsemesinden, gündelik yaşamda çocuklarına anne, erkeklik arzusunu........

© Cumhuriyet Spor