Της Ελένης Μπετεινάκη

Πάλι ξύπνησα νωρίς. Δεν πήρα το ποδήλατο τούτη τη φορά. Πήρα να ανηφορίζω με αυτοκίνητο το δρόμο που με οδηγεί πολύ ψηλά, στον δικό μας Γιούχτα, στο ιερό βουνό, σαν μια άλλη συνάντηση με τ’ αστέρια κι ας ήταν σχεδόν ξημέρωμα.

Το καλοκαιράκι σήμερα το πρωί φάνηκε μαζί με τον Ήλιο απέναντι στα Λασιθιώτικα βουνά. Με ένα μάτσο στάχυα κατηφόριζε, κουτρουβαλούσε σχεδόν τις πλαγιές τους. Τα χάχανα από τα γέλια του αντηχούσαν σε ολόκληρη την πλάση. Κι όσο πλησίαζε το έβλεπα ροδοκόκκινο, με ψάθινο μικρό καπέλο, μανίκια σηκωμένα ίσαμε τους αγκώνες του και ένα ψαράδικο παντελόνι στο χρώμα της πιο γαλάζιας θάλασσας. Ένα καλάθι κρατούσε στ’ άλλο του χέρι μ΄ όλους τους καρπούς που τον είχε φιλέψει ο παππούς ο Χρόνος, ο πατέρας του, απ΄ το μεγάλο περβόλι του. Σύκα, καρπούζια, βερίκοκα, αχλάδια, πεπόνια, ροδάκινα και σταφύλια άγουρα ακόμα, πράσινα να τα κρατά στον Αύγουστο, να του δείξει πως η σοδειά και φέτος θα προκόψει. Είχε βότανα και μυρωδικά μπόλικα το καλάθι του. Μύριζε το βουνό ρίγανη, αρισμαρί, φασκόμηλο και δυόσμο.
Κι έτρεχε με τόση δύναμη που σχεδόν έπεσε πάνω μου.

-Εεεε… στάσου μια στιγμή! Μια φωτογραφία να πάρω στο ξημέρωμα κι ύστερα μπες στ’ αμάξι να κατέβουμε στη θάλασσα! Του ‘πα όσο πιο γλυκά μπορούσα…
– Γρήγορα, γρήγορα έχω μαντάτα μπόλικα για την ξαδέλφη της μάννας μου, τη θεία Θάλασσα. Να στολίσω θέλω με γιρλάντες τα καραβάκια. Να βάλω χρυσόσκονη στα δίχτυα των ψαράδων. Να χαϊδέψω τα ψαροπούλια στις ακρογιαλιές. Να ψάξω να βρω την γοργόνα, την Μυριόκαλλη, να της γεμίσω κοχύλια και........

© Cretalive