Türkiye evlatlarına ihtiyatlı iyimserlikten fazlasını bahşetmiyor.

Bilhassa mağdur, madûn ve muhalif evlatlarının hissesine düşen, budur.

İhtiyatlı iyimserliğe, -takatimiz kaldığı ölçüde-, talimliyiz. 2015’te nihayetlenen birinci “Süreç”ten talimliyiz, 2015 Haziran seçimlerinden talimliyiz, 2024 yerel seçimlerinden talimliyiz. Zamanın duygularındandır.

Şimdi de, “terörsüz Türkiye”-“barış ve demokrasi” tahterevallisinde sallanan “süreç,” duygu durumumuzu ihtiyatlı iyimserliğin ipiyle geriyor.

***

“İhtiyatlı iyimserlik,” aslen bir diplomasi tabiri. İyimserliğe izin verecek bazı yeni gelişmeler ortaya çıksa bile, durumun hâlâ riskli bulunduğunu, ihtiyatı elden bırakmadan izlemek gerektiğini ifade ediyor. “Du’ bakalım”ın diplomatikçesi. İlk defa, ABD Başkanı Nixon ile SSCB lideri Brejnev arasında 1973’te yapılan görüşmeler vesilesiyle, Soğuk Savaş’taki detant’la (yumuşama, gevşeme) ilgili kullanılmış. Sovyetler’in Afganistan’ı işgalinin ardından, 1980’de detant sona erdi. Yani terimin tarihsel hikâyesi, ‘talihsiz’ bir örnektir.

O zamandan beri tabir diplomatik jargona yerleştiği gibi, finansta da kullanılıyor, siyasette de kullanılıyor. Mesela yerel seçimlerden sonraki Erdoğan-Özel “normalleşme” görüşmelerini, her iki taraftan, “ihtiyatlı iyimserlikle” izlediğini söyleyenler olmuştu. Bu da, tıpkı terimin orijinal çıkışındaki gibi, karamsarlığa dayanak sunan bir örnek. İhtiyatlı iyimserlik vak’alarının pek çoğu gibi…

***

Nitekim, genel olarak iyimserliğin iyi bir şöhreti yoktur. Mathieu Kassovitz’in 1995 yapımı Nefret (La Haine) filminde bahsi geçen 50 katlı binadan düşen adamın hikâyesi, budalaca (fazlasıyla ihtiyasız) iyimserliğe örnek gösterilir: Düşerken her katta “Şimdiye kadar her şey yolunda, şimdiye kadar her şey yolunda,” diye tekrar ediyordur! Bir ihtiyatlı iyimserlik organı olarak iş gören DEM İmralı heyetinde yer alan Mithat Sancar’ın, iyimserliğin........

© Birikim