Freud, çocuksu (infantile) anksiyete hakkında konuşurken şunları söyler:

“Öte yandan libidosu doyurulmadığı için nevrotik hale gelen bir yetişkin, anksiyetesi bakımından bir çocuk gibi davranır: Yalnız kaldığında, yani sevgisi sayesinde kendini güvende hissettiği birisinden uzak kaldığında korkuya kapılır ve bu korkuyu en çocuksu yöntemlerle yatıştırmaya çabalar.” Ve eklediği bir dipnotla konuyu genişletir: “Çocuksu anksiyetenin kökeninin bu açıklaması için karanlık bir odadan seslendiğini işittiğim üç yaşında bir oğlana teşekkür borçluyum: ‘Teyzeciğim, konuş benimle! Korkuyorum, çünkü çok karanlık.’ Teyzesi cevap verdi: ‘Bu neye yarayacak ki? Beni göremiyorsun.’ ‘Önemli değil’ diye cevap verdi çocuk, ‘biri konuşursa aydınlık olur.’”

Benim komünizmim, hayalini kurduğum komünizm: Göz alıcı bir ışık ve ses toplumu. Eşit fırsat, hak ve imkanlara sahip bireylerin, yine de geride kalan her şey için; kusurları, yetersizlikleri, eksiklikleri için birbirlerine ses ve ışık oldukları, birbirlerine sıkıca yaslandıkları, birbirlerini kucakladıkları kocaman bir kardeşlik toplumu. Bir adalet ve eşitlik denizinde sere serpe, birbirine ses ve ışık olmanın sayısız yolunu, yordamını her gün yeniden, nezaketle, elbirliğiyle yarattıkları, keşfettikleri olağanüstü yolculukların adı. O sırada, aynı heyecan ve hevesle kat edilen kolektif deneyimlerin yeni ilişki mekanları yaratması. Bunun aynı zamanda kolektif bir biçimde kendi hakikatini üretme sürecine karşılık gelmesi. İnsanın........

© Birikim