Geçtiğimiz Mayıs’ta 45 yaşına bastı Steven Gerrard, Liverpool efsanesi, eski İngiltere Milli Takım kaptanı. Zaman dediğin nedir, geçer. Geçenlerde, ‘Rio Ferdinand Presents’ podcastına konuk olan eski oyuncu, oyunculuk yıllarında zaman zaman İngiltere Milli Takımı’nda görev almaktan nefret ettiğini, takımdaki başarısızlığın sebebinin kilit oyuncuların ‘egotistical losers’ (bencil kaybedenler) olmasından kaynaklandığını dile getiriyordu. Yaşı yetenler hatırlar, Gerard 114 kez milli formayı giydi, İngiltere’nin altın nesli olarak adlandırılan dönemde altı büyük turnuvada oynadı ancak yarı final göremedi. Gerard, döneminde milli takımda görev yapan teknik direktörlerin, kendisiyle birlikte orta sahada Chelsea‘den Frank Lampard ve Manchester United’dan Paul Scholes’u oynatmaktan çekindiğini, oysa o dönemin en iyi orta saha oyuncularının üçü olduğunu, ancak birlikte oynama fırsatı bulamadıklarını dile getiriyordu. LA Galaxy’de son sezonundan önce kariyerinin tamamını Liverpool formasıyla İngiltere’de geçiren Gerrard, futbolculuk döneminde milli takımda yer alan oyuncuların ligde rakip takımlarda oynayan arkadaşlarıyla kaynaşmaya çok isteksiz olduklarını vurguluyor: “Hepimiz egoist ve kaybedenlerdik.” Ve devam ediyor: “Şimdinin televizyon yorumcuları Jamie Carragher’ı, Paul Scholes’un yanında görüyorum, 20 yıldır en iyi arkadaş gibi görünüyorlar. Aynı şekilde Carragher’ın Gary Neville ile ilişkisini görüyorum, belli ki onlar da çok iyi arkadaş. Muhtemelen seninle (Ferdinand) 15 yıl İngiltere formasıyla oynadığım zamandan çok daha yakın ve dostuz. Öyleyse neden 20’li yaşlarda aynı bağ kuramadık? Neden o yıllarda milli takımda arkadaş olamadık? Ego muydu? Takımlar arası rekabet miydi? Sanırım futbolun içindeki kültürden kaynaklanıyordu. Milli takımda arkadaş değildik. Aslında biz takım değildik. Hiçbir aşamada gerçekten iyi, güçlü bir takım olamadık.”

Meselenin özü, “iyi takım olabilmek........

© Birgün