Dışarda kar vardı. Sabiha Gökçen’e uçaklar inmedi iki gün. Egeli kızın arabası da kendi gibi çorapsız, botsuz geziyordu. Olsun. Engellere boyun eğmemeye niyetliydim. Bir yandan da içimde geçmiş tecrübelere dayalı bir tavafuk inancı, her şeyin zarif bir biçimde ve uyum içinde, kendiliğinden sorunsuzca çözüleceğine dair bir teslimiyet duygusu da vardı. Öyle de oldu. Maneviyata, metafiziğe oldukça mesafeli olsam da şair sezgisine, ön görüsünü mekânsızlıktan alan pozitif gücüne güvenim beni yanıltmadı. Yola çıktığımızın akşamı İstanbul’da yorgunluk çıkarmak ve ısınmak için oturduğumuz mekânda pencereden dışarı baktığımda bir Behçet Aysan şiiri gördüm. “Kar yağıyor dışarda / sokak lambasına düşüyor / ve serçeler / üşüyor / kenarları hafifçe yanmış / sayfalarına kan / sıçramış / bir kitapta / nazım hikmet / okuyorum” diyordu şair ve öte dünyadan garip ama iç ısıtan bir selam yan masada hiç tanımadığım bir hanımdan geliyordu. Metin Altıok’un “Rakım bir türlü beyazlaşmıyor, ne zaman bir dosta gitsem evde yoklar” seslenişiyle kadehler kalkıyordu. Kenarı hafifçe yanmış mektuplar okur gibi kar ve buz eşliğinde başladı İstanbul günleri.

∗∗∗

Ertesi gün Yeldeğirmeni Kültür Merkezi’nde Behçet Aysan Şiir Ödülü töreni için buluştuk. Karşımdaki afişte Behçet Aysan’la göz gözeydim. Hiç tanışmadan tanışıyoruz. Aile ve dostluk bağıyla tanıyoruz birbirimizi. Onu seviyorum. Onun o gür bıyıklı güven veren gülüşü her zaman olduğu gibi içimi ısıtıyor. Gözlerinin içi gülüyor sanki. Eski bir dostun zamanında ortak bir tanıdık için “ böyle bıyığı olan biri kötü bir insan olamaz” deyişi düşüyor aklıma birden. Bıyık şekliyle bile ayrımcılık peşine düşen kötülük yakamızda hâlâ. “Yok başka bir cehennem yaşıyorsunuz işte” diye fısıldıyor o anda bana şair. ‘Öyle’ diyorum içimden. "Yıkık manastırın orda / kalbim ki, / o da yıkıktı. / bir keşiş bıçağıyla dağlanmış / çiçekbozuğu /........

© Birgün